Na obszarze ziemi błońskiej, pierwsze ślady ludzkiej obecności pochodzą z okresu paleolitu. Rozwinięte osadnictwo pochodzi z okresu wczesnej epoki żelaza i związane jest z archeologiczną kulturą grobów kloszowch, a potem przybyłą z dzisiejszej Danii kulturą jastorsfką.
W okresie rzymskim rozwija się tu Mazowieckie Centrum Metalurgiczne związane z kulturą przeworską. Ślady osadnictwa słowiańskiego sięgają VIII w., a w X w. wraz z całym Mazowszem Błonie znalazło się w państwie pierwszych Piastów. W okresie X–XII w. założono parafię św. Wojciecha w pobliskim Rokitnie, a pozostałością po kościele pod tym samym wezwaniem jest kamienna chrzcielnica.
W XIII w. nad Utratą założono gród, który był zaczątkiem administracji książęcej na tym terenie.
Z 1257 r. pochodzi pierwsza wzmianka o miejscowości. Odnosi się ona do kościoła p.w. Świętej Trójcy, który stoi do dziś, będąc najważniejszym zabytkiem architektonicznym Błonia. Za fundatora grodu i kościoła uważany jest książę Konrad Mazowiecki, który był założycielem lokalnej mazowieckiej gałęzi Piastów. 12 lipca 1380 r. książę mazowiecki Janusz I Starszy nadał Błoniu miejski przywilej lokacyjny, który usankcjonował prawnie prężnie rozwijający się ośrodek osadniczy.
Chwilę później, na początku XV w. mieszczanin błoński – Mikołaj, zwany Pszczółką rozpoczyna studia na Uniwersytecie Krakowskim, po czym jako teolog i kaznodzieja znajduje zatrudnienie w kancelarii królewskiej Władysława Jagiełły, a jego dzieła teologiczne czynią go jednym z ważniejszych pisarzy swojej epoki. W wiele lat po śmierci jego kazania i traktaty są wydawane drukiem w formie inkunabułów.
W 1526 r. Błonie, podobnie jak reszta Mazowsza zostaje inkorporowane do królestwa Polski, po tym jak umierają dwaj ostatni książęta mazowieccy, Stanisław i Janusz. Wśród podejrzanych o spowodowanie nagłych śmierci obu braci był wymieniany starosta błoński. Epoka renesansu, a później baroku to dla Błonia okres harmonijnego rozwoju gospodarczego z wiodącą rolą rzemieślników na czele z szewcami, piwowarami, czy rzeźnikami. Katastrofą zakończył się najazd szwedzki z lat 1655-1660, po którym pozostało w mieście zaledwie 33 domy ze 184. Okres panowania dynastii saskich Wettinów nie poprawia sytuacji materialnej mieszkańców. Błonie powoli podnosi się ze zniszczeń wojennych i realny postęp rozpoczyna się dopiero około połowy XIX w., czego symbolem jest budowa murowanego ratusza we wschodniej pierzei rynku, wg projektu Henryka Marconiego. W końcu XIX w. w mieście rozwija się przemysł z wiodącą rolą fabryki zapałek, kilku cegielni, manufaktury kafli i okolicznych cukrowni.
Na początku XX w. powstało połączenie kolejowe z Warszawą i Łodzią, które przyczyniło się do znacznego podniesienia rangi Błonia. Po II wojnie światowej rozwinął się tu przemysł mechaniczno-precyzyjny w postaci zakładów przemysłowych ZMP Mera-Błonie, w których powstała jedyna w Polsce fabryka zegarków naręcznych, a później montaż drukarek.
Po przekształceniach polityczno-gospodarczych Błonie wkroczyło w XXI w. jako centrum polskiej logistyki.
